Man met een missie

Dat blauwe stipje is mijn grote vriend: de padvinder, de jager. Verhuisd naar een zorginstelling.
Hij zag me de gang in wandelen, hij staarde me aan en toen omhelsde hij me, in tranen. Hoe ik wist dat hij nu hier was? Ik zei dat ik ondanks mijn vakantie alles rondom zijn verhuizing op de voet had gevolgd. Ik bewonderde met oh’s en ah’s zijn nieuwe optrekje, met als doel hem vooral ook te laten voelen hoe blij hij mag zijn met deze nieuwe fase. Dat het natúúrlijk wennen is, dat het natúúrlijk kleiner is maar dat hij nog altijd zo vrij als een vogel is (vorige week stond hij nog op mijn voicemail: “Simone, ik ben hier in de hel beland”).

Om de daad bij het woord te voegen gingen we samen fietsen.
Dus fietskleren aan? ✔️
Fietssleutels uit de kast? ✔️
Naar de kelder waar de fiets staat!
Hij fietste weg alsof hij gisteren nog 100 km had gefietst en met zijn motortje erbij moest ik nog flink trappen om hem bij te houden.

Omdat zijn nieuwe woning hemelsbreed nog geen kilometer van zijn oude huis is, kent mijn padvinder de regio op zijn duim. We fietsten, lunchten en fietsten.

Dus ondanks zijn dementie en ondanks zijn verhuizing naar een zorginstelling, is meneer vrij om te gaan en staan waar hij wil. Met een gps tracker om zijn hals, maar toch!