Leugentje voor eigen bestwil?

Tegen een kind liegen, of iets verzwijgen voor zijn/haar eigen bestwil, dat lijken we te accepteren. Maar mogen we tegen een volwassene met dementie dan ook zomaar liegen? Wat weegt er zwaarder: het recht om als een volwaardige volwassene behandeld te worden of het door “ons” verwachte positieve effect van het verzwijgen?

Ik ben er nog niet uit. U?

Verhuizing naar verpleeghuis

Sinds de zomer bezocht ik wekelijks een dame, 91 jaar. Ze woont zelfstandig in een kleine flat. Ze ging, overdag maar ook ’s avonds, naar “haar andere huis”. Haar rollator volgeladen. De situatie werd gevaarlijk en niet meer te hanteren door de mantelzorgers. Verhuizen naar een gesloten verpleegafdeling zou de enige oplossing zijn. Echter, mevrouw weigerde tot twee maal toe om het BOPZ formulier te ondertekenen. Uiteindelijk moest er een rechterlijke machtiging aan te pas komen om mevrouw te laten opnemen. Op een donderdag zou het gebeuren. Aan mevrouw werd niks verteld. Het zou haar alleen maar meer verwarring en eventueel boosheid geven. Dus maar beter het te verzwijgen en de bewuste donderdag vanzelf te laten komen.

Wel over niet vertellen?

Al geruime tijd kom ik bij een mevrouw die geen enkel ziektebesef heeft. Maar er ligt een zeer duidelijke diagnose. Aan mevrouw is het niet verteld. Het zou haar verdrietig en misschien wel angstig kunnen maken. Het vertellen heeft eigenlijk geen toegevoegde waarde. Of toch? Want toen haar man dementerende was, heeft zij duidelijk aangegeven, ook bij haar huisarts, dat ze zelf niet dement wilde worden. Ze heeft een euthanasieverklaring. Zie hier het dilemma. Als we het niet vertellen, dan willigen we haar zeer duidelijke wens niet in. Maar als we het haar vertellen, kan zij dan nog een goede beslissing nemen?

Feedback?

Hebben jullie verhalen uit de praktijk waarbij er bewust voor gekozen is iets niet of juist wel te vertellen aan iemand met dementie? En hoe pakte dat dan uit? Ik ben heel benieuwd.