Eén-op-één of toch liever een groep?

Sinds oktober werk ik met regelmaat in een logeerhuis voor mensen met dementie; een mooi initiatief van de King Arthur Groep. Mensen komen er voor korte of iets langere tijd logeren, bijvoorbeeld als de partner in het ziekenhuis ligt, de mantelzorgers de zorg door omstandigheden niet meer aankunnen of omdat het thuis gewoon echt niet meer gaat.

Eén-op-één

Anders dan de begeleiding die ik één-op-één geef moet ik bij het logeerhuis snel schakelen. Bij individuele begeleiding leer ik geleidelijk aan mijn cliënten kennen en kom ik met regelmaat en voor een langdurig traject. Omdat ik daardoor iemand echt goed leer kennen, kan ik optimaal inspelen op de behoeftes van mijn cliënten. Mensen zijn in hun eigen omgeving en hebben veel baat bij die vertrouwdheid en hun routines.

Groepsbegeleiding

In het logeerhuis blijven mensen voor een korte periode en omdat ik er niet dagelijks ben, kan het voorkomen dat ik iemand maar één keer ontmoet, of pas weer na een halve of hele week. Het is dus zaak om de dossiers goed bij te houden en op de hoogte te blijven van het reilen en zeilen van een logé en om van andere begeleiders te vernemen wat goed werkt in lastige situaties.

Voorkeur?

Toen ik net aan de slag ging in het logeerhuis heb ik me afgevraagd waar mijn voorkeur naar uitging: de individuele begeleiding in de thuissituatie of juist de diversiteit van een groep. Omdat het in het begin met een tweetal logés heel hectisch was, dacht ik toen dat ik liever de één-op-één begeleiding deed omdat ik dan zoveel beter de zorg op maat kan leveren. Iemand krijgt mijn volledige aandacht. Nu weet ik het niet meer zo goed. Ik geniet enorm van de dynamiek in een groep, de enorme diversiteit aan mensen, persoonlijkheden en ziektebeelden. Ik leer op de groep heel snel heel veel en dat vind ik ook echt heel veel waard.

Kortom, ik kan niet kiezen. Ik haal voldoening aan de beiden takken van dit mooie vak. Daarom ga ik er lekker mee door.